പലവകപ്പലക

ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ അപ്പനിങ്ങനെ വന്നു നിൽപ്പാണ്.ഒരു തോർത്തുമുണ്ടും ഉടുത്ത് കയ്യിൽ ഒരു ടോർച്ചും പിടിച്ചു. വാതിൽക്കൽ വന്നൊരു വിളി, പോരുന്നോ എന്ന്. പുറത്തു മഴയപ്പോഴും പൊടിയുന്നത് അരണ്ട വെളിച്ചത്തിൽ കാണാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു. കണ്ണ് തുറന്നു ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോഴേക്കും കോക്കിറി കാട്ടി ഒരു സ്വപ്നം ഒരു പോക്കങ്ങട് പോയിരുന്നു. സമയം വെളുപ്പിനെ മൂന്നു മണി. ചില സ്വപ്‌നങ്ങൾ വലിച്ചിടുന്നത് ഓർമ്മകളുടെ വലിയൊരു കുഴിയിലേക്കാണ്. ഇത്തരം വിളിപ്പുറങ്ങളിൽ ചാടിയെഴുന്നേറ്റോരു പോക്കാണ്(അന്നേ ദിവസം അപ്പന്റേം മകളുടെയും ചിന്തകൾ തമ്മിൽ ഘോര യുദ്ധം നടത്തി അവിടെ ഒരു പിണങ്ങൾ സീൻ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെങ്കിൽ). അപ്പനൊപ്പം നടക്കാനാണ് അപ്പൻ പണ്ടേ പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്. പാതിരായുടെ മയക്കത്തിൽ പുറത്തിറങ്ങുന്ന വരാലുകളെയും കാരിയെയുമൊക്കെ അന്വേഷിച്ചുള്ള പോക്കാണ്. മഴ മൂക്കത്തു കൈ വച്ച് നോക്കുമ്പോഴേക്കും അപ്പനും മോളും (ഈ ഞാനേ) കണ്ടത്തിൻ വരമ്പത്തു എത്തിയിട്ടുണ്ടാവും. കയ്യിൽ പറമ്പിൽ കിളച്ചു പൊക്കിയെടുത്ത് മുട്ടൻ വിരകൾ ഒരു ചിരട്ടയിലാക്കി അൽപ്പം മണ്ണും തൂകി കരുതിയിട്ടുണ്ടാവും. കൂടെ ചൂണ്ട കൊളുത്തുകളും. അമ്മ വീടിന്റെ ഇറയത്തു കൂടി വരമ്പിലേക്കിറങ്ങി ...

അക്ഷർധാമിന്റെ മുന്നിൽ നിന്ന് അവൾ ചോദിച്ചതിങ്ങനെ ആയിരുന്നു. "എന്തേ ഇത് ലോകാത്ഭുതങ്ങളിൽ വന്നില്ല? താജ് മഹൽ വന്നില്ലേ?" ആ ചോദ്യം എന്റെ തലയ്ക്കു മുകളിൽ കൂടി പോയതല്ലാതെ കൂടുതൽ ചിന്തിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അത്രക്കങ്ങു ഭീമാകാരനായി കണ്ണുകളെ കൊതിപ്പിച്ചു വിശാലമായി നിൽക്കുകയല്ലാരുന്നോ ആ ക്ഷേത്രം. മെട്രോ യാത്രക്കിടയിൽ ഒരു സന്ധ്യയിലാണ് അക്ഷർധാം ആദ്യമായി കണ്ണിൽ ഉണ്ടാക്കുന്നത്. അത്ര മനോഹരമായിരു കാഴ്ച. ഇരുട്ടിനെ കൂട്ട് പിടിച്ച്, കത്തുന്ന ലൈറ്റുകൾ അലങ്കാരമാക്കി ഒരു നോർത്ത് ഇന്ത്യൻ വധുവിനെപ്പോലെ എന്ന് പറയുന്നതിൽ തെറ്റില്ല. ദില്ലിയുടെ തിരക്കുകളിൽനിന്നും മറ്റൊരു ലോകത്തിലേക്കാണ് അക്ഷർധാമിന്റെ വാതിലുകൾ തുറക്കുന്നത്. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഹിന്ദു ക്ഷേത്രം. പിങ്ക് മണൽക്കല്ല്, വെണ്ണക്കല്ല് എന്നിവ കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ചിരിക്കുന്ന ക്ഷേത്രത്തിലെ ചിത്രപ്പണികൾ അതിശയകരമാണ്. കലയുടെ കരസ്പർശം ഏൽക്കാത്ത ഒരു നുറുങ്ങു കഷ്ണം പോലും അവിടെ ഇല്ല എന്ന് ചുരുക്കം. നടുവിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ക്ഷേത്രത്തിനു ഉൾഭാഗത്തെ മാർബിളിൽ തീർത്ത കരവിരുതുകൾ ഒന്ന് കാണാൻ ഉണ്ട്. പുറത്തു വിശാലമായ പുല്തകിടികൾ. കൂട്ടിനു നിൽക്കുന്...